Οι νύχτες στην Τεχεράνη ήταν πάντοτε δροσερές, εκείνη τη νύχτα όμως τα αστέρια έλαμπαν σε έναν ουρανό που έμοιαζε πιο καθαρός από ποτέ. Ένα μόνο σύννεφο είχε κάτσει ακριβώς μπροστά από το φεγγάρι σα να το έκοβε στη μέση. Ένα αηδόνι μόνο του...
Ο Ιάκωβος ξύπνησε νωρίς και ετοιμάστηκε βιαστικός, πάντα κοιτάζοντας το ρολόι του. Η κυρία Πάρσονς θα του χτυπούσε την πόρτα με το πρωινό του σε μισή ώρα από τώρα, αλλά τα λεπτά δεν περνούσαν αρκετά γρήγορα. Βημάτισε νευρικός μέσα στο μικρό...
Έξω στην αυλή η νύχτα ήταν γλυκιά και περίμενε να τους δροσίσει, αλλά οι δυο τους είχαν ξεχαστεί μέσα στο μπάνιο. Γεμάτο υδρατμούς που είχαν θολώσει τα τζάμια και τον καθρέφτη, είχαν αποφασίσει ότι εδώ είναι το κατάλληλο σημείο να ανταλλάξουν...
H κυρία Θόρνμπυ διέσχισε τον κήπο, σηκώνοντας προσεκτικά το φόρεμά της για να αποφύγει τα άγρια βάτα που γραπώνονταν στο ύφασμα της φούστας. Το βλέμμα της στάθηκε σε ένα θάμνο λίγα μέτρα μακριά από το σημείο στο οποίο είχε βρεθεί το άψυχο σώμα...
Μέσα στην ομίχλη που τύλιγε το δάσος, αρκετά πυκνή για να σε κάνει να νομίζεις ότι περπατάς μέσα σε ένα όνειρο υφασμένο από σύννεφα, ο Λύκος διέκρινε από μακριά ένα κόκκινο σημάδι να κινείται ανάμεσα στα έλατα. Τα ρουθούνια του μονομιάς...
Ιούνιος, 1956. Η Αγάθη έκατσε βαριά στο κρεβάτι. Όταν ήταν μικρή, το πατρικό σπίτι της μητέρας της στην Άνδρο ήταν το κατώφλι για μια καλοκαιρινή, δεύτερη ζωή μακριά από την Αθήνα, το χαμόσπιτο στα Πετράλωνα, το σχολείο θηλέων στην Πειραιώς όπου...